De grote dag

For English, see below….

Gisteren was de grote dag! Althans, voor deze keer. Ik kan me voorstellen dat een volgende keer alweer minder spannend is, maar voor nu heb ik er gewoon een hele leuke dag van gemaakt. Stressvrij, gezelligheid, alleen maar ingrediënten die de kans op een positief resultaat groter kunnen maken.

Een relaxed dagje
Ik had de hele dag vrij genomen en mijn moeder kwam de avond tevoren bij me logeren. Ik vond het bijzonder hoe zij, net als vroeger, in de ochtend bij mij op bed kwam zitten om te kletsen. Ontspannen wakker worden. We hebben de hele dag ook mooie gesprekken gevoerd, niet alleen over hoe mijn geboorte en die van mijn broer ging, maar ook over de dood en het ouder worden. Niet geforceerd, het kwam gewoon zo.

Om twee uur werden we verwacht in het ziekenhuis. Uiteraard waren we veel te vroeg, maar liever dat dan te laat. Mijn zenuwen vielen me alleszins mee, wist ook eigenlijk niet wat ik ervan moest verwachten, en hoe ik me moest voelen. Het is toch echt wel een heel raar idee, geen verhitte escapades in een bed (of een andere locatie naar keuze), maar halfnaakt in een ziekenhuis met je moeder naast je….

Daar gaat ie dan!
De verpleegkundige was ook nu weer superaardig, we raakten gelijk in gesprek over mijn stad en hoe mooi die is. Nu ben ik ook wel echt verliefd op mijn stadje, dus dan hou ik niet snel mijn mond (überhaupt niet echt….). In de tussentijd legde ze me uit wat ze allemaal ging doen: eendenbek naar binnen, baarmoedermond schoonmaken, een slangetje naar binnen, spuitje erop, aanduwen, en klaar!! En zo ging het ook. Tussen de verhalen door bracht ze mijn aandacht nog wel even naar het moment dat het spuitje echt geleegd werd in mijn baarmoeder, maar omdat je gewoon niets voelt is het zeer onwerkelijk. Vervolgens moet je nog wel even plat blijven dus schuif je jezelf vanaf de stoel op een bed en kun je in een andere kamer even rustig wachten. Mama haalde een kopje thee voor me en zo hebben we zitten kletsen totdat ik een minuut of twintig had gelegen. Het bleef voor mij onwerkelijk, en dat is het nu nog steeds. Misschien gebeurt er iets in je lichaam waardoor je straks een baby krijgt, maar daar heb je gewoon geen weet van! En ondertussen doe je waar je zin in hebt. De verpleegkundige stelde me zelfs voor om te proosten met een wijntje (maar dan wel slechts één)! Een warm bad ’s avonds of naar de sauna werd wel ernstig afgeraden aangezien het sperma dan gaat stollen. Dat zou zonde zijn!

Klavertje vier
Een dame die via de kliniek in Voorburg een kindje heeft gekregen wilde haar geluk graag doorgeven aan vrouwen die na haar kwamen. Zij heeft hen een pot met houten klavertjes vier gedoneerd, iedere vrouw ontvangt er eentje bij haar eerste inseminatie, zo ook ik. Een superlieve geste! Note to self: als het lukt, ga ik de pot aanvullen….

Ik begreep ook dat het niet vaak voorkomt dat vrouwen hun moeder meenemen naar de inseminatie, vaak zijn ze alleen of met een vriendin. Maar moeders blijven meestal thuis. Terwijl ik het juist heel fijn vond om mijn moeder bij me te hebben. Zij is ook degene die me uiteindelijk over de drempel heeft geholpen om het echt helemaal alleen te doen en niet met een homo(stel). Ik voel echt heel veel steun.

Prénatal!
Hoewel ik best een beetje nesteldrang heb (kan niet wachten tot ik Marktplaats kan afstruinen), heb ik mezelf ervan weerhouden om de Prénatal te bezoeken en daar te gaan zwijmelen. Maar dit vond ik wel een mooi moment om het toch te doen, wellicht dat eitje en zaadje daardoor gestimuleerd werden om hun best te doen.
En toch merkte ik een bepaalde terughoudendheid in die winkel, ik ben blijkbaar erg goed in mezelf tegen teleurstelling te beschermen. Ik wil toch écht eerst afwachten of het lukt. 15% Kans per inseminatie blijft gewoon niet zo heel veel…

12 weken wachten? No way!
Wat ik ook een lastige vind is het feit dat men normaal gesproken twaalf weken wacht totdat je bekend maakt dat je zwanger bent. Nu heb ik mijn hart op mijn tong dus (bijna) iedereen die het wilde horen, heb ik verteld dat ik gisteren geïnsemineerd ben. Met een eenvoudige rekensom weet iedereen dus ook dat ik over twee weken weet of ik zwanger ben… die twaalf weken ga ik toch zo niet redden! Ik kan namelijk niet liegen, en al helemaal niet over zoiets moois…. Ach, ik doe wel vaker de dingen niet zoals ze in de maatschappij verwacht worden, ik zie wel hoe het loopt. Kata Kata (obstakel voor obstakel uit de weg ruimen, en niet te veel vooruit denken).

Dus ik ga even bekijken wanneer ik hier de volgende blog plaats. Fingers crossed! Geeft me wel even tijd om al mijn ervaringen en gedachten tijdens het voortraject met je te delen.

The big day!

Yesterday was the big day! At least for now. I can imagine next time will be a little less exciting, but for now I just made sure I had a great day. No stress, only ingredients that would help to increase chances of a positive result.

Relaxed day
I had taken the whole day off and my mom came to stay over. I found it special how she, like she used to when I was younger, sat on my bed in the morning to chat. A relaxed way to wake up. We had warm conversations all day, not only about me and my brother’s birth, also about death and growing older. Nothing forced, the subjects came up naturally.

At two o’clock we were expected at the hospital. Of course we were far too earlier, but rather early than late. I wasn’t that nervous I thought I would be, just didn’t know how to feel. In the end it is a really strange idea, no steamy escapades in a bed (or any location of your choice) but half naked in a hospital with your mom next to you…..

Off we go!
Onze again the nurse was only too friendly, we hit it off chatting about my city and how beautiful it is. I am really in love with it so I can’t stop talking about it (I don’t often shut my mouth anyway). In the meantime she explained what she would do: insert speculum, cleaning cervix, insert a tube, attach the syringe, push it, and ready!! And that’s about how it went. Between the stories she did bring it to my attention that this was the moment the semen would be injected, but since you don’t feel anything, it is so unreal.
You have to stay flat for a while so you have to wriggle yourself from the chair onto a bed so you can relax in the other room. Mom brought me tea and we just chatted a bit until the 20 minutes were over.
It still feels so not real. Maybe something is happening inside my body which grows into a baby, but you have no idea! And in the meantime you just go on with your life. The nurse even suggested to celebrate it with a glass of wine (but only just one)! She did advise against having a warm bath or visiting a sauna, as the sperm might clot. And that would be a waste!

Four-leaf clovers
A lady who gave birth to a baby through the clinic in Voorburg wanted to send her luck forward to the women after her. She gave the clinic a glass pot full of wooden four-leaf clovers. Every woman receives one at her first insemination, as did I. Supersweet! Note to self: when it works out for me, I will fill up the pot…..

 

I understood it is not common for women to bring their mother to the insemination. Often they are alone or with a friend. But moms stay at home. While I found it really reassuring to have my mom at my side. She is the one who convinced me I could do it all alone, instead of with a gay (couple). I really feel supported.

Prénatal!
While I do have a bit of a pregnancy brain or nesting urge (can’t wait to start searching on Marktplaats), I kept myself from visiting Prénatal. But I thought yesterday was a good day to do it, maybe egg and semen were encouraged by it to do their utmost.
And still I felt something holding me back inside the store, apparently I have this mechanism to protect myself from disappointment. I really want to wait if it works out. 15% Chance each insemination still really isn’t a lot….

Waiting 12 weeks? No way!
And the other thing I am thinking about is, normally people wait until the twelfth week for informing friends and family of their pregnancy. But as I always say everything that’s on my mind, almost everybody knows yesterday was insemination day. A little calculation brings them to realise that in two weeks I’ll know if I am pregnant….I am so not going to be able to wait twelve weeks! I am not good at lying, especially about something so beautiful…. Oh well, there are more things I do which are so not “normal” in our society, I’ll see how it goes. Kata Kata (clear up obstacle after obstacle, don’t think ahead too much).

So I don’t know when you’ll hear again from me. Fingers crossed! Does give me time to catch up on writing about the preliminary phase though.